Նամակ...

Առավոտը սկսվեց այնպես, ինչպես որ կանխատեսել էի` հոգնած, հիասթափված ու կիսաքնած....Ու չնայած, որ օրվա 1/4 մասը անցավ նույն ընթացքով, սակայն 13:31-ի հեռախոսազանգը փոխեց կանխատեսված ընթացքը...Ինչորե...Մտերիմ ընկերուհուս հետ ուղևորվեցինք աշխատանք ման գալու..Երկար քայլեցիք, չապչփեցինք, հիասթափվեցինք ու որոշեցինք զանգել Մհեր ձյաձյաին` իմ հայրիկիս  մանկության ընկերոջը, և որի  հետ արդեն վաղուց որոշել էինք Հախվերդյանի " Մեր Սիրո Աշուն" -ը նվագել ու այդպես էլ չէր ստացվել...Բայց ՍՏԱՑՎԵՑ ... Վերցրինք մեր 3-րդին `կիթառիս, ու ճանապարհ ընկանք...Ընթացքում խոսեցինք, պատմեցինք վերջին դեպքերը, փիլիսոփայեցինք կյանքի մասին, տխրեցինք իրականությունից ու.... ու... ՆԱՄԱԿ...

- ԷԷԷ~ Լուս.....էդպես չոր, կոպիտ հա?...

- Հաաա Լեն....Համ էլ չոր, կոպիտ չէ, նորմալ է...

-Էէէէ~  Լուս...ախր մենք պայմանավորվել էինք....

" ՇՀՆՈՐՀԱՎՈՐ!!!''

''ԱՊՐԵՍ!!!''

Երբ հասանք Մհեր ձյաձյաենց տուն, արդեն համարյա երեկո էր: Նստեցինք, զրուցեցինք, նվագեցինք...Եղանակը կտրուկ փոխվեց...անձրևեց...դարձավ հարազատ...

Նստած էինք 4-ովս այդ խղճուկ, բայց ահավոր հարազատ տանը, ուր ամեն մի անկյուն լցված էր արվեստով, կյանքի փիլիսոփայությունը պատկերող ստեղծագործություններով, երաժշտությամբ, պարզությամբ ու բարությամբ...

Լուռ էինք մենք...Ուսուցիչս նվագում էր...ՍեՌժիկը` 18 ամյա կույր կատուն մլավում էր, կարծես զգալով մեղեդին...շունը` Ալֆան (Բետտան կամ Գամման, ով ոնց ուզեր կարար դիմեր...) պառկած էր տխուր և դրսում մռայլ էր...

Հանկարծ Հախվերդյանը փոխվեց Ջակի `Հին Բամբիռ-ի ՆԱՄԱԿԻՆ....

" Այս նամակը դիր լույսին ու նայիր միայն լուսնին...Ինչքան խոսքեր կան իզուր, որ կրկնել եմ ես տխուր...Հեռու ես դու ինձանից, ինչպես  երկրիը Լուսնից... ... ... "

Երբ դուրս եկանք դեռ անձրևում էր...սակայն դա մեզ չէր խանգարում...Ես ուրախ էի, անչափ...Մենք ուրախ ու տխուր էինք..անչափ...

Անձրև, 3 գիժ, երկար ու թաց ճանապարհ ու ՆԱՄԱԿԸ ... Ջակի 20 տարի առաջ գրած ՆԱՄԱԿԸ .... " Այս նամակը դիր լույսին ու նայիր միայն Լուսնին... .... ... "

Հետաքրքիր բան է կյանքը....

read more

From me to you...

                              История мишки Me To You...

Эта история началась ещё осенью. Представьте себе заброшенный очень старый, маленький ветхий дом, который вскоре будет снесён. Все вещи, которые когда-то наполняли дом, свалили в саду, начиная от мягкой пружинной кровати, на которой раньше спали хозяева, до старых деревянных половиц, по которым они когда-то ходили...

В этой куче старого хлама лежал небольшой, коричневого цвета плюшевый медведь Тедди. Он был зажат среди других выброшенных вещей, и не мог двигаться. Но однажды, в очень холодный день, что-то упало с неба. Это была маленькая снежинка. Она упала мишке прямо на носик, и носик начал становиться холодным.

Зима наконец прошла, и погода стала более теплой. В один прекрасный весенний день, маленькая девочка играла около старого дома и заметила серого медведя в груде ненужных вещей. Он небыл похож на других медведей, которых она когда-либо видела. Девочка освободила мишку, затем приподняла мишку повыше, чтобы получше рассмотреть. Она подумала:«Серый Тедди... с синим носом? Какой странный!»

Тедди не знал, радоваться ему или плакать? Он думал, что она не полюбит его и бросит обратно. Девочка продолжала: «Но он прекрасен!» Девочка побежала домой, чтобы быстрей попросить бабушку починить его, так как он очень нуждался в ремонте. Она наблюдала как бабушка меняла его набивку и пришивала заплатки на дырочки. На мишкиных швах мех сильно потёрся, но девочке казалось, что он выглядел идеально. 

В доме маленькой девочки было тепло и уютно, и сердце медведя быстро наполнилось теплом. Однако его носик был все ещё синий, и его мех был все еще сер. И он никогда уже не будет коричневым. Он был уникален среди медведей Тедди. Маленькая девочка дарила ему свою любовь и ласку. Она любила его больше всего на свете!

read more